Γιάννης Δίντσικος – 1981/1988

Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του νεοσύστατου επαγγελματικού ποδοσφαίρου ήταν ο Γιάννης Δίντσικος. Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1960 και σε ηλικία ενός έτους, μεταναστεύει με την οικογένειά του στο Βέλγιο απ’ όπου θα επιστρέψει το 1969 για να εγκατασταθεί οικογενειακώς στην Κοζάνη. Τεράστιο ταλέντο, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στη γενέτειρά του Κοζάνη και την Δόξα Ροδιανής. Πέντε χρόνια αργότερα εντάσσεται στις ακαδημίες της Καστοριάς όπου τον παραλαμβάνει ο Ελληνομερικανός προπονητής Λάρης, ο οποίος σχεδόν αμέσως διακρίνει το έμφυτο ταλέντο του και τον παραδίδει στον προπονητή της εφηβικής ομάδας και αρχιτέκτονα της μεγάλης φουρνιάς των τμημάτων υποδομής της Καστοριάς, Σάββα Βασιλειάδη. Μέλος της καταπληκτικής ομάδας που έφθασε μέχρι το ανεπανάληπτο επίτευγμα της κατάκτησης του Κυπέλλου και μήλον της έριδος μεταξύ Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Τελικά, η ανάγκη του Ζαφειρόπουλου να “δικαιώσει” την επιλογή Μπάρλου να του παραδώσει την ομάδα, τον έφερε στη Νέα Φιλαδέλφεια το καλοκαίρι του 1981. Σε ηλικία μόλις 21 ετών κλήθηκε να σηκώσει ένα δυσβάστακτο βάρος για τους ώμους του. Παρότι έμεινε και βοήθησε την ΑΕΚ (συνολικά συμπλήρωσε 161 συμμετοχές και πέτυχε 29 γκολ) σε μια δύσκολη εποχή για τους κιτρινόμαυρους, έμεινε στην ιστορία για εξωαγωνιστικούς λόγους. Οι συχνοί τραυματισμοί που τον ταλαιπώρησαν, ο πόνος που δεν άντεχε και η κάκιστη εξωγηπεδική του ζωή, τον έφεραν πολύ σύντομα αντιμέτωπο με σοβαρό πρόβλημα ναρκωτικών. Όπως θα πει ο ίδιος αργότερα, δεν άντεχε τον πόνο, ζητούσε ολοένα και περισσότερη μορφίνη και παρόλο που γινόταν καλά εξακολουθούσε να αναζητεί παραισθησιογόνα και “άλλες λύσεις”. Εθίστηκε και στο ποτό, αλλά πολύ γρήγορα έπεσε στα βαριά ναρκωτικά, με αποτέλεσμα να καταστρέψει τη ζωή του. Έμεινε άστεγος, μετανάστευσε στη Βραζιλία και επέστρεψε ρακένδυτος στην Ελλάδα, ώσπου ανέλαβε πρωτοβουλία ο σύλλογος παλαιμάχων της ΑΕΚ να τον βοθήσει να ξεπεράσει έστω το πρόβλημα διαβίωσης. Ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να βλαστημά την ώρα και τη στιγμή του τραυματισμού που τον άφησε 14 μήνες εκτός γηπέδων και ουσιαστικά τον “μύησε” στο δύσκολο κόσμο των εξαρτήσεων. Ήταν ένας πολύ γρήγορος ακραίος επιθετικός, με μέτρια όμως επαφή με τα δίχτυα, αλλά καλό επιτόπιο άλμα και ωραίο στυλ. Σίγουρα εάν είχε διαχειριστεί διαφορετικά την καριέρα του, μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα στην ΑΕΚ και να δημιουργήσει μια πολύ δυνατή επιθετική γραμμή με το Μαύρο, το Βλάχο και τους υπόλοιπους αστέρες της ΑΕΚ στην επίθεση της ΑΕΚ εκείνη την εποχή.